ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ชื่อว่า"แม่" ....โดยครูป้อม

...คำว่า "แม่" ยากแท้ที่เราจะให้นิยามนะครับ ในนิยามของผมแล้ว..แม่คือผู้ให้กำเนิดชีวิตเรา..พ่อคือผู้ให้ชีวิตเรา..และเมื่อคุณเกิดมาในโลกนี้..แม่อุ้มคุณไว้ในอ้อมอก..คุณขอบคุณแม่ด้วยการเปล่งเสียงร้องไห้.. 
เมื่อคุณอายุ  1 ขวบ แม่ป้อนข้าวและอาบน้ำให้คุณ   คุณขอบคุณแม่โดยการร้องไห้งอแง  
เมื่อคุณอายุ  2 ขวบ   แม่สอนให้คุณหัดเดิน คุณขอบคุณแม่ด้วยการวิ่งหนีทุกครั้ง ที่แม่เรียกหา   

เมื่อคุณอายุ  3 ขวบ   แม่ทำอาหารทุกอย่างให้คุณด้วยความรัก  คุณขอบคุณแม่ด้วยการโยนจานลงบนพื้น  
เมื่อคุณอายุ  4 ขวบ   แม่ให้ดินสอสีแก่คุณ   คุณขอบคุณแม่ด้วยการระบายสีเลอะเต็มบ้าน  
เมื่อคุณอายุ  5 ขวบ   แม่แต่งชุดสวยๆ(หรือหล่อๆ)ให้คุณไปเที่ยว   คุณขอบคุณแม่ด้วยการทำชุดเลอะโคลน  
เมื่อคุณอายุ  6 ขวบ   แม่ไปส่งคุณที่รร. คุณขอบคุณแม่ด้วยการร้องไห้ตะโกน ว่า  ' ไม่ไป... ไม่ไป... ไม่ไป... ''   

เมื่อคุณอายุ  7   ขวบ แม่ซื้อไอศกรีมให้คุณ   คุณขอบคุณแม่ด้วยการทำมันหกเลอะเทอะไปทั่ว  
เมื่อคุณอายุ  8 ขวบ   แม่ซื้อลูกบอลให้คุณ   คุณขอบคุณแม่ด้วยการทำกระจกเพื่อนบ้านแตก  
เมื่อคุณอายุ  9 ขวบ   แม่สอนให้คุณเล่นเปียโน คุณขอบคุณแม่ด้วยการไม่เคยแม้แต่จะซ้อม  

เมื่อคุณอายุ  10 ขวบ แม่พาคุณไปเรียนพิเศษและพาไปงานวันเกิด เพื่อน   คุณขอบคุณแม่ด้วยการกระโดดลงจากรถโดยไม่คิดที่จะ หันกลับมามอง  
เมื่อคุณอายุ  11 ขวบ   แม่พาคุณกับเพื่อนไปดูหนัง   คุณขอบคุณแม่ด้วยการขอที่นั่งคนละแถว(หรือขอให้ แม่ไม่ต้องดู)  
เมื่อคุณอายุ  12 ขวบ   แม่เตือนคุณว่าอย่าดูทีวี คุณขอบคุณแม่ด้วยการรอให้แม่ไปข้างนอกแล้วดูต่อ  
เมื่อคุณอายุ  13 ปี   แม่บอกให้คุณตัดผม คุณขอบคุณแม่ด้วยการด่าแม่ว่า  ' แม่นี่...ไม่มีรสนิยมเลย   ไม่ต้องกะหนู(ผม)หรอก '
เมื่อคุณอายุ  14 ปี   แม่จ่ายเงินซัมเมอร์แคมป์ที่แพงแสนแพงเพื่อให้ คุณได้เรียนสิ่งที่ดีๆ   คุณขอบคุณแม่ด้วยการไม่เขียนจดหมายหาแม่ซักกะ ฉบับ    

เมื่อคุณอายุ  15 ปี   แม่กลับบ้านหลักงานเลิกอยากกอดคุณสักกอด   คุณขอบคุณแม่ด้วยการขังตัวเองอยู่ในห้อง  
เมื่อคุณอายุ  16 ปี   แม่สอนคุณขับรถ คุณขอบคุณแม่ด้วยการขับรถหนีแม่ไป??ที่ยว  
เมื่อคุณอายุ  17 ปี   แม่จ่ายค่าเรียนกวดวิชา   คุณขอบคุณแม่ด้วยการให้แม่ส่งข้างนอกเพื่อจะได้ ไม่อายเพื่อน  
เมื่อคุณอายุ  18 ปี   แม่ร้องไห้ในวันที่คุณจบชั้นมัธยม   คุณขอบคุณแม่ด้วยการฉลองยันเช้า  
เมื่อคุณอายุ  19 ปี   แม่รอโทรศัพท์สายสำคัญ คุณขอบคุณแม่ ด้วยการใช้สายตลอดคืนนั้น  
เมื่อคุณอายุ  20 ปี     แม่ถามว่าคุณมีแฟนรึยัง  คุณขอบคุณแม่ด้วยการตอบว่า  ' แม่อย่ามายุ่งกะหนู(ผม)เลย '
เมื่อคุณอายุ  21 ปี   แม่แนะนำอาชีพของแม่ให้คุณทำในอนาคตของคุณ   คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า  ' หนู(ผม)ไม่อยากเป็นอย่างแม่ '
เมื่อคุณอายุ  22 ปี   แม่อยากกอดคุณในวันรับปริญญา   คุณขอบคุณแม่ด้วยการกอดกับเพศตรงข้ามกับคุณ  

เมื่อคุณอายุ  23 ปี      แม่ซื้ออพาร์ตเม้นท์และเฟอร์นิเจอร์ให้แก่คุณ   คุณขอบคุณแม่ด้วยการว่ากับเพื่อนๆลับหลังว่า ' มันช่างเชยและน่าเกลียดเสียนี่กระไร '
เมื่อคุณอายุ  24 ปี   แม่บอกให้คุณพาแฟนของคุณมาหาแม่ เมื่อคุณพามา   แม่ถามพวกคุณว่าอนาคตวางแผนไว้ว่าอย่างไร   คุณขอบคุณแม่ด้วยการจ้องเขม็งและพูดว่า   ' แม่จะมายุ่งอะไรกะหนูอีกเนี่ย '  
เมื่อคุณอายุ  25 ปี  ( สำหรับผู้ชาย)แม่ช่วยออกค่าสินสอดให้กับคุณ   และบอกกับคุณว่าแม่รักคุณมากขนาดไหน   คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า ' อายคนอื่นเขาน่า   แม่ ' 
( สำหรับผู้หญิง)แม่ช่วยออกค่าใช้จ่าย ในงานแต่ง งานให้คุณ   และบอกว่าแม่รักคุณมากขนาดไหน   คุณขอบคุณแม่ด้วยการพูดว่า ' หนูอยากไปอยู่ต่างประเทศเพื่อจะได้สวีทกับแฟน โดนไม่มีแม่ '
เมื่อคุณอายุ  30 ปี แม่โทรมาหาและแนะนำวิธีเลี้ยงเด็ก   คุณขอบคุณแม่โดยการบอกว่า  ' สมัยนี้มันเปลี่ยนไปแล้วล่ะค่ะแม่ '
เมื่อคุณอายุ  40 ปี แม่โทรมาชวนคุณไปงานวันเกิดญาติ  คุณขอบคุณแม่และญาติว่า  ' ตอนนี้ไม่ว่างเลย '
เมื่อคุณอายุ  50 ปี แม่ชราและไม่สบาย   อยากให้คุณดูแล   คุณขอบคุณแม่ด้วยการบอกว่า  ' มันเป็นภาระนะแม่   หนูมีงานอีกเยอะแยะ ' และแล้ววันหนึ่ง แม่จากคุณไปอย่างสงบ และทุกอย่างที่คุณไม่เคยทำมาก่อน   จะเหมือนฟ้าผ่าในใจคุณ   โปรดใช้เวลาสักนิด แสดงออกถึงความลึกซึ้งแด่ ' แม่ '

ไม่มีอะไรมาแทนแม่ได้ แม้ว่าบางคราวแม่จะไม่ใช่คนที่เข้า ใจคุณมากที่สุด   หรือเห็นด้วยกับคุณ   แต่ก็คือ ' แม่ ' ของคุณ   และเชื่อได้ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ   รับฟังคุณ ความกังวลของคุณ   ลองถามตัวเองดู คุณมีเวลาที่จะฟังความเศร้า   ความกังวลใจไม่ว่าจากการงาน   จากงานบ้าน หรือจากงานในครัวของแม่ไหม   คุณเคยนึกถึงความทุกข์ของแม่ที่ต้องทำทุกอย่าง เพื่อคุณและทุกคนไหม   รักแม่ให้มาก   แม้ว่าจะคิดเห็นแตกต่างการ   เพราะเมื่อแม่จากไป   จะเหลือเพียงความเสียใจและความทรงจำเท่านั้น   

...อย่าเพิกเฉยกับคนที่ใกล้หัวใจคุณที่สุด...รัก "แม่" ให้มากกว่ารักตัวเอง...แสดงให้แม่รู้ว่าคุณก็ ' รัก ' ก่อนที่จะทำได้เพียงบอกรักกับ.. ' รูป ' ของแม่เท่านั้นนะครับ ..

ปล. ผมเคยเสียพ่อไปแล้วเมื่อปี ' 45 ตอนผมอายุเพียง 15 ปี.. โดยที่ยังไม่เคยได้บอกรัก "คุณพ่อ" แม้แต่เพียงครั้งเดียว... 

ขอขอบพระคุณ "คุณแม่  คุณพ่อ"

ครูป้อม คนล่าฝัน