พระอาทิตย์กับสายลม ... โดยครูป้อม

กาลครั้งหนึ่ง..มีพระอาทิตย์กับสายลม

ทั้งสองเป็นเพื่อนที่รักกันมาก

ทั้งสองต่างก็ชอบโอ้อวดความเก่งกาจของตน..

และชอบท้าประลองความสามารถของแต่ละฝ่ายอยู่เสมอ

บ่ายวันหนึ่ง…

ณ ทุ่งนาอันเหลืองอร่ามไปด้วยรวงข้าวที่กำลังสุกงอม

มีเด็กน้อย 2 คนเดินผ่านทุ่งนาเพื่อที่จะกลับบ้าน

พระอาทิตย์จึงพูดขึ้นว่า…

ท่านกับข้าเรามาประลองกันเล่นๆไหมว่า

ใครจะสามารถทำให้เด็กน้อย 2 คนนี้ถอดเสื้อได้ก่อนกัน

สายลมรับคำท้าของพระอาทิตย์

พระอาทิตย์และสายลมจึงได้จับฉลากหมายเลขว่าใครจะได้เริ่มก่อน…

ปรากฏว่า..สายลมได้เริ่มการประลองในครั้งนี้ก่อน

ทันใดนั้น..สายลมก็ได้แสดงฤทธิ์ ...

โดยเหวี่ยงกระแสลมอันหนาวเหน็บพัดโหมเข้าใส่เด็กทั้งสอง...แรงขึ้น...แรงขึ้น…!!!

เด็กทั้งสองตกใจและรู้สึก...หนาวขึ้น..หนาวขึ้น...!!!

พร้องทั้งเมล็ดข้าวหล่นจากรวงข้าวเกลื่อนท้องทุ่ง

สองพี่น้องหดตัวนั่งลงร้องไห้และกอดกันกลม...ขนชูตั้ง...

ตัวสั่นสะท้านไม่มีท่าทีที่จะถอดเสื้อออกเลย…

สายลมทำไม่สำเร็จ...

ถึงทีข้าแล้วสินะ..ข้าจะแสดงพลังของข้าให้เจ้าเห็น...พระอาทิตย์พูดขึ้น

พร้อมกับหัวเราะ..อย่างเย้ยหยัน...แล้วพระอาทิตย์ก็ส่องแสงความร้อนออกจากตัวทันที

ความร้อนก็ร้อนขึ้น...ร้อนขึ้น....ร้อนขึ้น…!!!

เด็กทั้งสองรู้สึกร้อนมาก..จนทนไม่ไหวจึงถอดเสื้อออก

เพื่อหวังว่า..จะใช้เสื้อแทนร่มเพื่อช่วยกำบังแสงแดงอันแรงกล้าของพระอาทิตย์

พระอาทิตย์ทำได้สำเร็จ..

แต่..พระอาทิตย์ก็ไม่มีท้าทีว่าจะหยุดปล่อยแสงเลย

พระอาทิตย์มีความสุขมาก..

เมื่อได้ปล่อยความร้อนมากขึ้น..มากขึ้น..มากขึ้น...!!!

สายลมเห็นเช่นนั้นรู้สึกสงสารเด็กน้อยทั้ง 2 คน..

 จึงร้องบอกพระอาทิตย์ไปว่า “ท่านหยุดเถอะ!!!..ท่านชนะแล้ว”

พระอาทิตย์จึงหยุดเปล่งแสงทันที..

พระอาทิตย์และสายลมมองดูสภาพของเด็กน้อยทั้ง 2 คนและทุ่งนาข้าว

ทั้งสองต่างรู้สึกสะเทือนใจและละอายใจเมื่อเห็นสภาพเด็กชายสองพี่น้องนอนแน่นิ่งไร้ซึ่งวิญญาณ...

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา…

พระอาทิตย์และสายลมก็เลยทำข้อตกลงสัญญากันว่าต่างฝ่ายต่างจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด...

ขอขอบคุณ "ความเข้าใจ"

ครูป้อม คนล่าฝัน