เพลง

อุตทาหรณ์ของคนรุ้นเก่า มีชายชราเป็นคนขี้เมา งานการไม่ทำแกกินแต่เหล้า กินตั้งแต่เช้าทุกวี้วันเหตุการณ์ผันแปรให้แบมือขอทาน ร่อนเร่พเณจรแหล่งที่คนครุกคราน ร่างกายซูบโซผิวตัวดำกราน ตัวสั่นสท้าน เพราะพิษสุราเรื้อรัง

เมื่อครั้งยังหนุ่มแกเคยทำนา ลูบเอาหลังสู้ฟ้า ปลูกข้าวให้คนกิน หนี้สินล้นตัวเพราะมัวแต่ทำนา ไม่เคยเรียนรู้วิชา ที่นาก็หลุดลอย

มาเป็นจากกรรมที่แบกหามวันยังค่ำ เหน็ดเหนือยแทบตายได้แต่ค่าแรงต่ำๆ แกเป็นคนจนที่เสียเปรียบเป็นประจำ ก้ำขืนความชอกช้ำ ถ้าไม่ทำก็อดกิน

ในยามจะกินไม่เคยเต็มอิ่ม ในยามจะนอนไม่เคยเต็มตื่น หลับลงคลาวใด ฝันร้ายทุกคืน สร้างความขมขื่น จนจิตรใจอ่อนแอ

ยามเจ็บไข้ ร่างกายสั่นสท้าน ต้องใช้แรงงาน ยิ่งกว่าใช้แรงงัว คนหนึ่งคนต้องทำงานเหมือนควาย แต่หนี้สินยังมากมาย เกิดเป็นควายดีกว่าคน

หมดสิ้นปัญญาของชาวนาบ้านนอก ร่อนเร้เข้ามาเป็นกับกันในบางกอก สูญสิ้นราคาเพราะแก่ชราหัวหงอก หาทางออกสุดท้าย ด้วยสุราเมรัย

กินเหล้าเข้าไปยิ่งเล้วร้ายซ้ำเก่า หาเงินมาได้ก็เอาไปกินเหล้า มันกลุ้มก็ยิ่งกิน ยิ่งกินก็ยังเมา ร่างกายก็ปวดร้าว โรคร้ายก็ครุกคราม

*เช้าวันหนึ่งมีคนพบศพ ขี้เมานอนตาย อยู่ที่ใต้สะพานลอย ปาล์ม ป.6