วันพุธที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2553

ยิ่งกว่าน้ำใจ ...


คืนนั้นฝนตก อากาศหนาวเย็นเหลือเกิน ขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถประจำทางอยู่คนเดียว

รถประจำทางคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดตรงป้ายที่ดิฉัน ยืนอยู่
หญิงชราคนหนึ่งค่อยๆ ตะเกียกตะกายลงจากรถแล้วเดินตรงมาทางที่
ดิฉัน ยืนอยู่อย่างเชื่องช้า ….


“ แม่หนู …. รถประจำทางคันต่อไป จะมาถึงเมื่อไหร่จ๊ะ ? …..”
หญิงชราผู้นั้นถามดิฉัน ดิฉันจึงถามแกว่า


“ แล้วคุณยายจะไปรถสายไหนล่ะคะ ”

พอแกบอกดิฉันก็อุทานเสียงดังลั่น

“ อ้าว ….. ก็คุณยายเพิ่งลงมาจากรถคันนั้นเมื่อกี้นี่เองนี่คะ ”

“ เอ้อ …..” หญิงชราตอบตะกุกตะกักอย่างอายๆ
“ คือว่า ...บนรถคันเมื่อกี้นี้
มีชายหนุ่มพิการคนหนึ่งขึ้นมา แต่ ไม่มีใครลุกให้เขานั่งเลย
ยายรู้ว่า ถ้าคนแก่ๆ อย่างยายลุกให้เขานั่ง เขาคงจะอายแน่ๆ
ยายเลยทำเป็นว่าจะลงเสียที่นี่
พอยายกดกริ่งให้รถ จอด
เขาก็เดินมานั่งตรงที่ยายได้โดยไม่ต้องอึดอัดใจ
ส่วนยายก็ … เอ้อ …… รถประจำทางมันมีเสมอไม่ใช่หรือจ๊ะ แม่หนู …….” 





อ่านแล้วคุณคิดว่า เรื่องราวดังกล่าว...บอกอะไรคุณ...
ข้อมูลจาก fwm

ขอขอบคุณ "คุณยาย"
ครูป้อม คนล่าฝัน

2 ความคิดเห็น:

  1. ครูป้อมครับนี้ผมเจษฎ์น่ะครับ
    ผมเข้าwww.........ครูแล้วนะครับ

    ตอบลบ
  2. รับทราบครับ..

    เก่งมากครับพี่เจษฎ์... สู้ๆๆ

    เมลครู rachit3200@gmail.com

    ตอบลบ