วันเสาร์ที่ 22 ตุลาคม พ.ศ. 2554

ความอ่อนแอในกาลเวลา..

หยดน้ำตามักจะหลั่งไหลรินออกมาทุกครั้ง
มักจะผูกโยงกับความรักความผูกพันเสมอ.


เรามักจะคิดไปเองเสมอว่า
เวลาที่เรามีความสุข เวลานั้นแสนสั้นเหลือเกิน
ส่วน..เวลาที่เรามีความทุกข์ เวลานั้นแสนยาวนาน..


ทุกครั้งที่เราก้าวข้าวอุปสรรคมาได้คราใด
เราหารู้ไม่ว่า..เราได้บทเรียนของชีวิตอันมีคุณค่ายิ่งเสียแล้ว.


แต่ละวินาทีที่ผ่านไป ชีวิตของเราต้องได้บทเรียนชีวิตเพิ่มขึ้นมิใช่หรือ?
แต่ทำไมเล่า! ห้วงเวลาที่มวลมนุษย์ได้รับเพิ่มขึ้น อายุเพิ่มขึ้น แต่กลับทำให้มนุษย์เราส่วนใหญ่
มีความคิดไปเองว่า..ตัวของเราทำไม่ได้หรอก! อุปสรรคมีตั้งมากมายเหลือเกิน
หรือ...เมื่อเราเติบโตขึ้น ความคิดของเราแคบลง แคบทั้งความมุ่งมั่นและความกล้า...

(มนุษย์เราช่างอ่อนแอลงทุกวัน..)

4 ความคิดเห็น:

  1. ไม่ระบุชื่อ24 ตุลาคม 2554 เวลา 11:47

    ขณะใดเรียกหาความรัก
    ขณะนั้นย่อมรักใครไม่ได้

    ผู้ใดร้องขอความรัก
    แน่นัก ว่าเขารักใครไม่เป็น

    ผู้ที่ไม่ร้องขอความรัก
    เขาจึงแจกจ่ายความรักของเขาได้

    ผู้ที่ต้องการให้ผู้อื่นนิยมตน
    เขาย่อมไม่เป็นตัวของเขาเอง

    ตอบลบ
  2. ไม่ระบุชื่อ26 ตุลาคม 2554 เวลา 08:54

    เหนื่อย..มีตามธรรมดาของคน
    ท้อ..มีตามปกติ

    มีได้ เกิดได้ แต่เราจะไม่ยอมแพ้

    เราต้องก้ามข้ามมัน...

    ตอบลบ
  3. ความสุขเกิดได้ทุกเวลาขึ้นอยู่ที่ใจของเรา

    ตอบลบ
  4. แก้ไข...ก้าวข้าม นะคะ

    ตอบลบ