...นานมาแล้ว..
...ยังมีหอยตัวเล็กๆที่เกาะอยู่บนโขดหินริมทะเลตัวหนึ่ง..เป็นเพื่อนกับสายลมแม้มันจะไม่เคยเดินทางไปไหนเลย แต่หอยก็ได้รับรู้เรื่องราวของชีวิตอื่น...
...ความงดงามของพื้นดินและท้องทะเลอันกว้างใหญ่จากสายลมผู้เดินทางไกลไปทุกหนทุกแห่ง ...
"ฉันช่างโชคทีเสียนี่กะไร" มันบอกตัวเองเช่นนั้นเสมอ
"ได้อยู่บ้านเล็กๆที่อบอุ่นในโลกกว้างใหญ่ได้ฟังเรื่องราวสนุกสนานและมีเพื่อนแสนดี"
...ไม่มีใครรู้ว่าเพราะเหตุใดสายลมผู้ยิ่งใหญ่จึงพอใจคบหาหอยตัวเล็กๆ เป็นเพื่อนและแวะมาเยี่ยมเยียนอยู่เสมอทุกครั้งที่เล่าเรื่องราวต่างๆ ซึ่งพบไปเจอมาจบลง ...
...สายลมก็จะหยุดนิ่งเพื่อรับฟังสิ่งละอันพันละน้อยที่หอยตัวเล็กๆ...
...ได้ค้นพบจากการอยู่กับที่ของมันซึ่งเป็นสิ่งที่สายลมไม่เคยรู้มาก่อน ...
"การออกเดินทางทำให้ได้พบเจอสิ่งต่างๆมากมาย แต่บางทีการพักนิ่งๆอยู่กับที่...
ในบ้านหลังเล็กอันอบอุ่นเพื่อปล่อย ความคิดให้เดินทางบ้างก็คงจะดีไม่น้อย" สายลมรำพึง ...
...หอยตัวเล็กๆมีความสุขกับเรื่องราวที่ได้ยินมาจากสายลม ...
...และสายลมก็มีความสุขที่ได้ฟังสิ่งต่างๆจากมันเช่นกัน ...
"ฉันกำลังจะจากไปในไม่ช้า อยากบอกให้รู้ว่า ฉันมีความสุขกับการเป็นเพื่อนของท่านเสมอ แต่ก็รู้สึกดีใจที่ตอนนี้ฉัน จะได้ออกเดินทางไปที่แห่งใหม่ด้วยตัวเอง" หอยตัวเล็กกล่าว
"แม้ฉันไม่อาจอยู่เล่าเรื่องต่างๆให้ท่านฟังได้อีกแต่เปลือกหอยซึ่งเป็นเสมอนบ้านของฉันยังคงอยู่ แม้ยามใดที่ท่าน อยากอยู่นิ่งๆ ลำพังกับตัวเอง ลองเข้ามาในเปลือกหอย บางที่ท่านอาจพบบางสิ่งบางอย่างหรืออาจไม่พบอะไรเลย แต่อย่างน้อยท่านจะมีความสุขในบ้านหลังเล็กอันอบอุ่นนี้ "
"ฉันจะรำลึกถึงเจ้าตลอดไป"
...สายลมกล่าวเบาๆ และออกเดินทางไปไกลแสนไกล เพื่อคลายความโศกเศร้า ...
...เมื่อกลับมายังท้องทะเลอีกครั้ง สายลมทำตามคำแนะนำของหอยตัวเล็กๆ...
...และถือเอาเปลือกเป็นเสมือน บ้าน...
...นับแต่นั้นมา ถ้าหากเราเอาเปลือหอยมาแนบหู แล้วลองฟังดู...
...เราจะได้ยินเสียงของสายลม ที่กำลังเล่าเรื่องราวอันแสนมหัศจรรย์...
...ให้ใครบางคนได้ยิน ก็เป็นได้...
...เราอาจต้องจากพรากบางสิ่งบางอย่าง...
...แต่นั่นก็มิใช้เรื่องที่น่าเศร้าโศกเสียใจเสมอไป...
...มีความสุขกับทุกวันนะครับทุกคน...
ขอขอบคุณ "นิทาน"
ครูป้อม คนล่าฝัน
