กรกฏาคม 1969 นีล อาร์มสตรอง ได้ก้าวเท้าออกจากยานอพอลโล่11 เหยียบย่างไปบนดวงจันทร์ มันเป็นย่างก้าวที่ทำให้ความฝัน ของมนุษย์ผู้ทะเยอทะยานหลายคนได้เป็นจริงขึ้นมา มนุษย์ผู้อยากประกาศปักธงแสดงความเป็นเจ้าของในทุกๆที่ แม้แต่ในดินแดนที่ไกลแสนไกล แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ได้ก้าวเท้าเหยียบย่ำทับจินตนาการ และความฝันของใครต่อใครอีกหลายคนไปพร้อมๆกัน หลายคนที่เฝ้าฝันถึงดินแดนมหัศจรรย์ บนดวงดาวก้อนกลมแสงนวลตา ดินแดนที่เด็กๆหลายคนเคยคิดว่า มีกระต่ายน้อยนอนรออยู่บนนั้น ดวงดาวที่หนุ่มสาวหลายคนจินตนาการเห็นรอยยิ้มเหงาๆ ปลอบใจในคืนอ้างว้าง แท้จริงแล้วดวงจันทร์ก็เป็นแค่หินอุกกาบาตก้อนโต ที่ลอยตัวอยู่ในจักรวาล... เท่านั้นเองหรือ
ในทางปฏิบัติแล้ว นีลได้เดินทางหลุดจากขอบโลกไปแล้วจริงๆ แต่ในทางทฤษฎี เขาได้ทำให้จินตนาการหลุดขอบโลก ของใครหลายคนต้องดับวูบไปถาวรไม่ กี่ปีถัดมา ผู้ชายแขนแข็งแรงอีกคนหนึ่ง หลุยส์ อาร์มสตรอง ก็สร้างอีกหนึ่งปรากฏการณ์คู่ขนานเกี่ยวกับดวงจันทร์ขึ้น แต่มันเป็นเพียงปรากฏการณ์เล็กๆที่เทียบไม่ได้กับ ก้าวย่างที่ยิ่งใหญ่ของนีล ก้าวย่างของหลุยส์อาจจะเป็นที่ตื่นตัวก็แต่เฉพาะในหมู่คนขี้เหงา หลุยส์ได้ร้องเพลงเกี่ยวกับดวงจันทร์เพลงหนึ่ง เป็นบทเพลงเนิบๆ ที่บอกเล่าเรื่องราวของคนเหงาสองคน ที่โคจรมาเจอกันภายใต้เงาจันทร์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น