12 สิงหาคม (ตอน ๒ )

แม่จ๋าช่วยหนูด้วย
ครวญครางให้ช่วยเจ็บปวด
กระโดดเต้นดิ้นพรวด
เฮือกสุดท้ายลมหายใจ

ดั่งหนึ่งตัวแตกดับ
มิอาจรับรู้ใดได้
ร้อนรุ่มราวสุมไฟ
อีกเย็นเยือกสลับกัน

ลูกน้อยนอนแน่นิ่ง
ทุกสรรพสิ่งมืดดับพลัน
แม่นี้จะฆ่ามัน
เจ้าชั่วช้ามาคุกคาม

เจ็บแปลบปวดแสบทั่ว
ราวเนื้อตัวต้องพิษหนาม
แผ่ซ่านรานรุกราม
ความมืดมิดเข้าครอบครอง

เลือนรางความรู้สึก
มิอาจนึกใดทั้งผอง
ตั้งจิตเข้าประคอง
เพื่อต่อต้านกับมวลพิษ

ก่อนที่จะม้วยมรณ์
ข้าขอวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ขอยลลูกสักนิด
พร้อมสั่งลาก่อนลาไกล

ลมหายสุดท้ายก่อนไกลร่าง
ทั่วสรรพางค์หน่วงหนักพักทุกสิ่ง
แว่วแว่วเสียงแม่จ๋าอย่าทอดทิ้ง
ยังเล็กยิ่งลูกจะอยู่กับผู้ใด

ความรู้สึกขาดห้วงยังห่วงลูก
เจ้าบุญปลูกของแม่อยู่ที่ไหน
มาให้แม่ยลยินจวนสิ้นใจ
ก่อนที่แม่จะหลับใหลชั่วนิรันดร์

ปีกบางกางโอบลูกน้อยกลอยใจ
มิอาจขยับได้เพียงไหวสั่น
เคลื่อนเพียงปลายปีกขนที่เบาเท่านั้น
ลูกน้อยร้องลั่นแทรกซบอกเอย

งูเห่าเอยใยเจ้าใจร้ายนัก
กล้าพรากรักแม่ลูกสุขเสวย
แล้วหลบเลื้อยหนีไปไม่เหลือเลย
สองชีวีสังเวยที่เหลืออยู่ใย