หยดน้ำตามักจะหลั่งไหลรินออกมาทุกครั้ง
มักจะผูกโยงกับความรักความผูกพันเสมอ.
เรามักจะคิดไปเองเสมอว่า
เวลาที่เรามีความสุข เวลานั้นแสนสั้นเหลือเกิน
ส่วน..เวลาที่เรามีความทุกข์ เวลานั้นแสนยาวนาน..
ทุกครั้งที่เราก้าวข้าวอุปสรรคมาได้คราใด
เราหารู้ไม่ว่า..เราได้บทเรียนของชีวิตอันมีคุณค่ายิ่งเสียแล้ว.
แต่ละวินาทีที่ผ่านไป ชีวิตของเราต้องได้บทเรียนชีวิตเพิ่มขึ้นมิใช่หรือ?
แต่ทำไมเล่า! ห้วงเวลาที่มวลมนุษย์ได้รับเพิ่มขึ้น อายุเพิ่มขึ้น แต่กลับทำให้มนุษย์เราส่วนใหญ่
มีความคิดไปเองว่า..ตัวของเราทำไม่ได้หรอก! อุปสรรคมีตั้งมากมายเหลือเกิน
หรือ...เมื่อเราเติบโตขึ้น ความคิดของเราแคบลง แคบทั้งความมุ่งมั่นและความกล้า...
(มนุษย์เราช่างอ่อนแอลงทุกวัน..)
ขณะใดเรียกหาความรัก
ตอบลบขณะนั้นย่อมรักใครไม่ได้
ผู้ใดร้องขอความรัก
แน่นัก ว่าเขารักใครไม่เป็น
ผู้ที่ไม่ร้องขอความรัก
เขาจึงแจกจ่ายความรักของเขาได้
ผู้ที่ต้องการให้ผู้อื่นนิยมตน
เขาย่อมไม่เป็นตัวของเขาเอง
เหนื่อย..มีตามธรรมดาของคน
ตอบลบท้อ..มีตามปกติ
มีได้ เกิดได้ แต่เราจะไม่ยอมแพ้
เราต้องก้ามข้ามมัน...
ความสุขเกิดได้ทุกเวลาขึ้นอยู่ที่ใจของเรา
ตอบลบแก้ไข...ก้าวข้าม นะคะ
ตอบลบ