วันเสาร์ที่ 27 มีนาคม พ.ศ. 2553

ชีวิตนี้ช่างแสนสั้นและเล็กน้อยนัก...โดยครูป้อม

...วิทยาศาสตร์ศึกษาเรื่องความจริงหรือสัจธรรมของชีวิต (ไม่ต่างอะไรกับศาสนา...แต่ต่างกันตรงวิธีการที่ใช้เท่านั้นครับ) มีนักวิทยาศาสตร์หลายคนที่บันทึกไว้ว่า..ยามมองท้องฟ้าในคืนไร้จันทร์และปรากฏดวงดาวต่างๆ ใน“กาแล็กซี ทางช้างเผือก (หรือที่ฝรั่งมองว่าเป็นสายน้ำนม – Milky Way Galaxy)” หรือกาแล็กซีของเราแล้ว ก็เกิด “สำนึก” ในความเล็กจ้อยประดุจธุลีดาวของตัวเราเอง หรือแม้แต่โลกทั้งใบก็ตาม อีกทั้งเมื่อนึกถึงชีวิตคน เราในหลัก 100 ปี แล้วก็ช่างสั้นเสียเหลือเกินเมื่อเทียบกับดวงดาวที่อายุนับพันล้าน ปี...ช่างสั้นเกินว่าที่จะใช้ทำเรื่องไร้ประโยชน์ และทำร้ายตนหรือบ้านเมืองหรือโลก..
ปล. ครูป้อมอยากชวนคนไทยในยามนี้ให้แหงนมองบนท้องฟ้าอันมึดมิดในแต่ละค่ำคืน ...เพื่อให้หันมองกลับมามองลงตรงที่ใจเรา..เผื่อว่าความวุ่นวายในสังคมในขณะนี้จะได้ลดลงบ้างเสียบ้างนะครับ..

ขอบขอบคุณ "นำชัย"
ครูป้อม คนล่าฝัน   

1 ความคิดเห็น:

 
Creative Commons License
ผลงานนี้ ใช้สัญญาอนุญาตของครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า 3.0 ประเทศไทย.