ความรักอย่างที่ผมต้องการที่สุดในชีวิต....โดยครูป้อม

     มันเป็นตอนเช้าเวลาประมาณ 08.30 น. ที่วุ่นวายเอาการ เมื่อสุภาพบุรุษสูงอายุท่านหนึ่งในวัย 80 กะว่ามารับบริการแพทย์ตัดไหมจากแผลที่หัวแม่มือและบอกว่าขอให้รีบหน่อยเพราะมีนัดตอน 09.00 น. เมื่อผมตรวจร่างกายตามปกติเสร็จผมก็ขอให้นั่งรอโดยผมรู้ว่า อย่างไรเสียก็ไม่หนีหนึ่งชั่วโมงกว่าที่จะถึงคิว ผมเห็นสุภาพบุรุษท่าน นี้ดูนาฬิกาหลายครั้งอย่างกระสับกระส่าย ผมว่างอยู่พอดีจึงเข้าไปดูแผลให้ เมื่อตรวจดูก็เห็นเป็นปกติ ผมจึงเดินไปหารือกับหมอคนหนึ่งที่ให้บริการอยู่เอายาและวัสดุมาทำแผลให้ ขณะที่ตัดไหมอยู่ ผมก็ถามว่า..
"มีนัดกับหมออีกคนหรือจึงดูรีบร้อน" 
สุภาพบุรุษท่านนี้ตอบว่า..
"ไม่หรอกแต่จำเป็นต้องรีบไปเนิร์ซซิ่งโฮมเพื่อ กินอาหารเช้ากับภรรยา"  
ผมก็ถามถึงสุขภาพของภรรยา ก็ตอบว่าภรรยาอยู่ที่นั่นมานานพอควรแล้ว และเธอเป็นโรค Alzheimer’s 
      ขณะที่คุยกันผมก็ลองถามดูว่าเธอจะรู้สึกกังวลเป็นทุกข์ไหมถ้าไปสายสักหน่อย สุภาพบุรุษท่านนี้ก็ตอบว่า เธอไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร เธอจำผมไม่ได้มา 5 ปีแล้ว ผมรู้สึกแปลกใจจึงถามว่า ‘แล้วคุณก็ยังไปทุกเช้า ถึงแม้ว่าเธอจะ ไม่รู้ว่าคุณเป็นใครก็ตาม’ สุภาพบุรุษสูงอายุยิ้มและตบเบาๆ บนมือผมและพูดว่า ‘ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร’ ผมต้องกลั้นน้ำตา ขณะที่เดินจากไป ขนบนแขนผมลุกชันและคิดว่า ‘นั่นคือความรักอย่างที่ผมต้องการที่สุดในชีวิต’

 ...ความรักที่แท้จริงไม่ ใช่เรื่องของกายภาพหรือโรแมนติก ความรักที่แท้จริงคือการยอมรับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบันได้เป็นมาตลอด รวมทั้งที่จะเป็น และที่จะไม่เป็นด้วย..

...คนที่มีความสุขที่สุดไม่จำ เป็นว่าจะต้องมีสิ่งดีที่สุดของทุกสิ่ง เขาเพียงทำสิ่งที่เขามีอยู่ให้ดีที่สุด..

ผมขอบอกว่า ….

‘ชีวิตไม่ใช่เรื่องของการทำอย่างไรให้รอดจากพายุฝน แต่เป็นเรื่องของการจะเล่นน้ำฝนอย่างไร’

Life is not about how to survive the storm, but how to.

ขอขอบคุณ "ความสุข"

ครูป้อม คนล่าฝัน