ชีวิตนี้ช่างแสนสั้นและเล็กน้อยนัก...โดยครูป้อม

...วิทยาศาสตร์ศึกษาเรื่องความจริงหรือสัจธรรมของชีวิต (ไม่ต่างอะไรกับศาสนา...แต่ต่างกันตรงวิธีการที่ใช้เท่านั้นครับ) มีนักวิทยาศาสตร์หลายคนที่บันทึกไว้ว่า..ยามมองท้องฟ้าในคืนไร้จันทร์และปรากฏดวงดาวต่างๆ ใน“กาแล็กซี ทางช้างเผือก (หรือที่ฝรั่งมองว่าเป็นสายน้ำนม – Milky Way Galaxy)” หรือกาแล็กซีของเราแล้ว ก็เกิด “สำนึก” ในความเล็กจ้อยประดุจธุลีดาวของตัวเราเอง หรือแม้แต่โลกทั้งใบก็ตาม อีกทั้งเมื่อนึกถึงชีวิตคน เราในหลัก 100 ปี แล้วก็ช่างสั้นเสียเหลือเกินเมื่อเทียบกับดวงดาวที่อายุนับพันล้าน ปี...ช่างสั้นเกินว่าที่จะใช้ทำเรื่องไร้ประโยชน์ และทำร้ายตนหรือบ้านเมืองหรือโลก..
ปล. ครูป้อมอยากชวนคนไทยในยามนี้ให้แหงนมองบนท้องฟ้าอันมึดมิดในแต่ละค่ำคืน ...เพื่อให้หันมองกลับมามองลงตรงที่ใจเรา..เผื่อว่าความวุ่นวายในสังคมในขณะนี้จะได้ลดลงบ้างเสียบ้างนะครับ..

ขอบขอบคุณ "นำชัย"

ครูป้อม คนล่าฝัน